Door Martin Vrijland www.martinvrijland.nl

 

Het ‘double-slit experiment’ over de illusie van de realiteit

Posted on Feb 24, 2016

Alles om u heen, zelfs uw eigen lichaam, wordt pas gecreëerd als u het waarneemt. Dat is nogal een boute uitspraak. Deze uitspraak wordt echter ondersteund door de wetenschappelijke ontdekkingen op het gebied van kwantumfysica. Kwantumfysici wereldwijd hebben onderstaande test honderden keren herhaald, omdat het tot zoveel ongeloof en tegelijk tot zulke grote verbazing leidde. Het is een ontdekking die van nog grotere impact is dan de ontdekking dat de aarde rond was. De ontdekking is gebaseerd op een belangrijke doch eenvoudige test. Voor een goed begrip hiervan moet u iets weten over golven. Heel veel dingen in het leven bestaan uit golfbewegingen. Geluid is een golfbeweging. Ook wordt wel het woord trilling of vibratie gebruikt. Het vibreren of trillen van een gitaarsnaar zorgt ervoor dat u een bepaalde toon hoort. Het vibreren (trillen) van het membraan van de boxen van uw stereo-installatie zorgt ervoor dat u geluid hoort. Gaat u maar eens op een concert of dance event voor een box staan en u voelt de trillingen van de bas door uw lijf gaan. Golven kunnen elkaar versterken of uitdempen. Onderstaand plaatje laat zien hoe de twee pieken van gelijk op lopende golven elkaar versterken (links) en de golven waar van de top en het dal niet synchroon lopen (rechts) elkaar uitdempen.

Het experiment dat voor het grote shockeffect in de wetenschappelijke wereld zorgde staat bekend onder de naam ‘The Double Slit Experiment’ (vrij vertaald: het ‘dubbele gleuf’ experiment). Dat experiment ga ik u hier proberen uit te leggen op een manier die voor iedereen helder is. Om te beginnen moet u begrijpen dat wetenschappers heel lang hebben gedacht dat materie iets ‘vasts’ is. Een atoom bestaat uit een kern met daarom heen elektronen. Van alle deeltjes waaruit een atoom bestaat werd verondersteld dat deze vast zijn. Het ‘Double Slit Experiment’ is een experiment dat eerst wat toelichting vergt, maar houdt u ondertussen in gedachten wat ik u vertelde over ‘materie’ en haar tot nu toe veronderstelde vaste vorm.

Als je een pingpongballen-kanon op een muur zou richten met daartussen een plaat met daarin twee gleuven, dan zou op de muur het patroon ontstaan zoals u dat hier links ziet. Ook een golfspeler die je random ballen laat slaan die alleen doorgang door de gleuven tussenmuur vinden, resulteert in een patroon zoals zichtbaar op de achterwand. Het resultaat dat je boekt als je vaste materie door twee gleuven schiet, is twee parallelle strepen op de achterwand.

Doe je hetzelfde experiment met een golfbeweging, dus bijvoorbeeld met watergolven of met geluidsgolven, dan ontstaat een geheel ander patroon op de achterwand. Dus wanneer je een geluidsgolf op de tussenwand afstuurt en deze wordt gedwongen door de gleuven te gaan, dan blijkt dat achter de tussenwand twee golven zijn ontstaan die elkaar op bepaalde punten versterken en op andere punten uitdempen (zoals in plaatje rechtsboven uitgelegd). Hierdoor ontstaat een patroon op de achterwand dat totaal verschillend is ten opzichte van wat je krijgt als je vaste materie op de gleuven afschiet. Dat leverde immers twee grote strepen op de achterwand op. Onderstaand plaatje laat het beeld zien dat je krijgt wanneer je een golfbeweging op de wand met de twee gleuven afstuurt.

Nu komt de grote verrassing die wetenschappers ontdekten toen zij hetzelfde experiment met elektronen deden. De verwachting was dat vaste materie hetzelfde effect op zou leveren als de twee strepen op de achterwand bij de golfballetjes. Tot nu toe werd immers verondersteld dat materie iets ‘vasts’ is. Tot grote verbazing van iedereen bleken de vaste deeltjes – de elektronen – echter het patroon van het resultaat van een golfbeweging op de achterwand te vertonen. Een nog veel grotere verbazing ontstond toen men het experiment ging meten. Meten is immers weten. Hiertoe plaatste men sensoren in de gleuven, zodat men precies kon zien door welke gleuf een elektron ging. Zo kon men van alle afgeschoten elektronen meten door welke gleuf deze ging en of deze dus op de achterwand terecht moest zijn gekomen. Verbluffend was het resultaat, want doordat men ging meten ontstond ineens niet meer het interferentiepatroon op de achterwand (zoals bij golven), maar het patroon dat behoorde bij vaste materie.

Het experiment werd nog uitgebreid. Men deed het experiment 102 keer en deed elke resultaat in een grote verzegelde envelop met daarin twee kleinere enveloppen. De ene kleine envelop (binnen die grote verzegelde) bevatte het meetresultaat van de elektronen die door de gleuven passeerden. De andere kleine envelop het patroon op de achterwand. Bij het openen van de eerste en laatste envelop uit de reeks werden beide kleinere enveloppen geopend. Zowel het meetresultaat van de tussenwand als het patroon op de achterwand werd bekeken. In beide gevallen zag men het patroon op de achterwand dat overeenkomt met de twee parallelle lijnen die je verwacht bij vaste materie. De 100 resterende grote enveloppen werden in twee groepen van 50 verdeeld. De meetresultaten van de eerste 50 enveloppen werden uit de grote envelop gehaald en bekeken. Vervolgens werden de achterwand resultaten bekeken en telkens was het patroon van de twee parallelle lijnen zichtbaar. Bij de andere 50 enveloppen werd iets anders gedaan. De meetresultaten werden verbrand en dus niet bekeken. Vervolgens werden de achterwand resultaten uit de envelop gehaald. En wat denk u wat daarop zichtbaar was? Juist, het patroon dat hoort bij een golfbeweging.

U zult net zo verbaasd zijn als ik en waarschijnlijk denken: “Nee, dat kan nooit, daar moet een illusionist aan het werk zijn geweest.” Nee, we hebben het hier over een serieus wetenschappelijk experiment dat juist om die reden zo vaak uitgevoerd is. Mensen kunnen het bijna niet geloven. Het betekent namelijk dat het elektron pas een vaste vorm aanneemt op moment dat er naar gekeken wordt. Op het moment dat de meetresultaten (kijken naar) niet bekeken worden – ook al is het experiment eerder uitgevoerd – manifesteert het elektron zich in de niet vaste vorm van een trilling. Wauw! Dat is een revolutionaire ontdekking. Dus alles wat wij waarnemen wordt pas vast als we er naar kijken? “Maar hoe kan dat nou? We leven toch in een wereld waarin alles om ons heen vast is? Het is toch tastbaar? Ik zie het toch?”

Laat u bovenstaande eerst maar eens bezinken. Het is natuurlijk een introductie op een vervolgverhaal waarin ik zal onderbouwen waarom alles wat u ziet en waarvan u denkt dat het de tastbare wereld of het zichtbare universum is, slechts een projectie is van de informatie die uw zender/ontvanger doorkrijgt. Het vormt zich letterlijk pas als uw hersenen het binnen krijgen vanuit het ‘informatieveld’ dat overal om ons heen is. De realiteit waarin u leeft is niets meer dan de materie die zich pas vormt op het moment dat er naar het elektron gekeken wordt. De menselijke geest is een zender/ontvanger die zich in een informatieveld bevindt en die de realiteit vanuit dat informatieveld projecteert. Dit informatieveld is dus van grote invloed op onze realiteit. Als dit informatieveld bijvoorbeeld gehackt of gefirewalled is – zoals ik zo vaak benoemd heb in de omschrijving van de ‘Saturnus-maan-matrix‘ – kan onze perceptie en dus de realiteit die wij nu beleven gehackt of gefirewalled zijn. Komen wij weer in contact met ons origineel binnen de on-gehackte versie van het informatieveld (de bron), dan zijn we de scheppers van een oneindige mooie realiteit met oneindige mogelijkheden.

Hoewel mensen op basis van bovenstaande uitleg over de kwantumfysica en het ‘Double Slit Experiment’ misschien tot de conclusie zouden kunnen komen dat ik een deterministische levensvisie heb, waarbij alles slechts een projectie is en dat de mens slechts in staat is om die ontvangen “realiteit” als een soort hologram te projecteren, is dat een conclusie die niet correct is. De theoretici achter de documentaire reeks ‘The Holographic Universe‘ geven aan dat zelfs onze hersenen een holografische projectie zijn en dat wij slechts als ontvanger in een ‘Informatieveld’ zweven waarbinnen de holografische projectie als het ware door een ‘Onbeperkte Ik’ aangestuurd wordt. De mens hier op aarde of in de waargenomen projectie is dan als het ware gereduceerd tot‘het poppetje in het spel‘ dat vanuit een hogere realiteit binnen het ‘Informatieveld’ aangestuurd wordt. Dat er een informatieveld bestaat waaruit de realiteit geprojecteerd wordt als een soort holografische projectie is een conclusie die eigenlijk nauwelijks te vermijden valt, als je uitgaat van de kwantumfysica en de ontdekkingen van ‘The Double Slit Theory’. Materie zou dan pas een vaste vorm aannemen op het moment dat er naar gekeken wordt. Echter zijn er ook al wetenschappers die onderbouwen dat er een soort dragende golfbeweging zou kunnen bestaan die van invloed is op het wel of niet optreden van het interferentiepatroon (zie hier). Die theorie wordt als ‘zeer waarschijnlijk’ geacht, maar is nog niet uitgekristalliseerd. Als er dan een informatieveld zou bestaan waaruit onze “realiteit” geprojecteerd wordt en ons bestaan eigenlijk niets meer is dan een ontvanger in dat informatieveld, wie kan dan met stelligheid zeggen dat dit alleen een ontvanger is en niet tegelijk een zender? Kortom: waarom zou er geen interactie met dat informatieveld mogelijk zijn?

Kijken we naar het menselijk DNA, dan kunnen we na grondige analyse eigenlijk concluderen dat de menselijk genetische kaart als een soort informatiepakketje of een informatiedatabase opgeslagen is in ons DNA. Ray Kurzweil (filosoof, transhumanist en technische topman bij Google) zegt dan ook dat natuurwetenschap steeds meer informatica wordt. De nanotechnologie zorgt er dan ook voor dat mensen als Ray Kurzweil beweren dat we binnen afzienbare tijd de mens na kunnen bouwen. Als immers het menselijk DNA met nanotechnologie is na te bouwen, dan is zo in feite ook het gehele menselijke lichaam te reproduceren. Hoogstwaarschijnlijk is dat ook het doel van het Google X project. Gaan we even terug naar de deterministische levensvisie gebaseerd op de kwantumfysica, dan zou het op zich wel al een raar fenomeen zijn dat het hologram – de menselijke beleving binnen deze realiteit – in staat zou kunnen zijn om via nanotechnologie een nieuw hologram te bouwen. Ray Kurzweil beweert immers dat de mens in 2045 onsterfelijk is en dat we dan onze eigen avatars hebben. Welnu als we dan slechts en alleen een holografische projectie zouden zijn, hoe kan het dan dat‘het poppetje in het spel’ zijn eigen nieuwe ‘poppetje in het spel’ bouwt? Ergens klopt er dus iets niet in dat zuiver deterministisch denken.

Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat er inderdaad een informatiestroom bestaat waarvan uit wij grote delen van onze realiteit geprojecteerd krijgen of ontvangen. Echter bezitten wij niet slechts en alleen de ontvangstfunctie. Nee, er is sprake van interactie. Althans er kan sprake zijn van interactie met onze ‘Onbeperkte Ik’ dat ik eerder ons ‘Origineel’ noemde. Daarin is het niet uitgesloten dat de tastbare realiteit zich pas vormt als we het waarnemen, maar we zijn niet alleen waarnemers. We zijn als het ware verbonden met het ‘Origineel’, maar het is niet alleen een download van informatie, er is wisselwerking. Ontvanger, maar ook zender. Daarnaast lijkt mij het bestaan van de vaste vorm die in stand gehouden wordt door een soort ‘grondgolf’ een reële optie. Een informatiestroom die deze realiteit solide houdt ook als we “niet waarnemen”. Anders zou het hologram immers zelf een nieuw hologram kunnen maken binnen de holografisch projectie wanneer Ray Kurzweil zijn avatar af heeft. Ik hoop dat u mij nog volgt.

Het bestaan van een ‘informatieveld’ of een soort broncode-veld zou je ook kunnen vergelijken met het internet. Als u uw computer of smartphone aanzet komt het beeld uit het informatieveld. U heeft echter wel interactie met dat informatieveld via het toetsenbord of andere sensoren die aan het apparaat hangen. Onze biocomputer genaamd ‘lichaam’ heeft ook interactie met een dergelijk informatieveld. Ik ben van mening dat er een origineel informatieveld bestaat dat de originele bron van alle realiteit is. Het veld waarin alle code als het ware aanwezig is of geschreven wordt en waarin ons ‘Origineel’ zich bevindt als een soort zender/ontvanger en tevens schepper. We zijn dus mede-scheppers of mede-schrijvers van de broncode. Iedereen die enigszins thuis is in de werking van een computer weet dat er verschillende softwarelagen nodig zijn om het beeld wat u waarneemt op uw scherm te krijgen. Op een Windows computer zit onder de Windows laag immers nog een Dos laag en daaronder bevindt zich weer de broncode die op basis van eentjes en nulletjes de processor aansturen. Welnu het is in mijn optiek dan ook zo dat het ‘Origineel’ van de mens zich in de scheppende laag bevindt en dat de zender ontvanger van de biocomputer genaamd ‘lichaam’ gefirewalled is door een partij die op een andere programmalaag wat aanpassingen heeft gedaan. De informatiestroom is als het ware gehackt. Laten we zeggen dat ergens in een ‘hogere dimensie’ – of eigenlijk moet je het een lagere dimensie noemen, omdat het verder van de bron afstaat – op het programmaniveau dat als het ware op Windows-niveau onze waarneming beïnvloedt, onze waarneming gehackt is. We hebben als het ware een firewallfunctie of anders gezegd: het contact met ons ‘Origineel’ die de volledige broncode aan ons door wil geven, is gehackt. We kunnen wél interactie met die broncode afkomstig van ons ‘Origineel’ hebben, als we die firewall of die hack zouden kunnen doorbreken.

Ik heb dit vaak de Saturnus-maan-matrix of ook wel de Satan-matrix genoemd (ziehier). Nu zullen mensen met een geloofsovertuiging wellicht zeggen: “Ja, en daarom heb je nu Jezus of Allah nodig zodat je in de hemel komt.” Nou goed, dan heeft die lezer niet de moeite genomen om echt serieus denkwerk te verrichten op basis van wat ik geschreven heb. Wat wel een conclusie is die we zouden kunnen trekken op basis van de door mij gestelde ‘hogere laag’ of diepere laag van programmering, zijnde het informatieveld of liever gezegd het veld waarin de broncode geschreven wordt, is dat wij (ons ‘Origineel’) in staat moeten zijn om de gehackte Windows-laag te herschrijven. Die Windows laag functioneert immers uiteindelijk afhankelijk van de broncode. Kortom als we op ‘Dos niveau’ aanpassingen doen of op bit- en byteniveau er voor zorgen dat die firewall niet meer functioneert, dan hebben de bouwers van die hack een probleem. Dan verdwijnt de machtsbasis die gebaseerd is op die hack of firewall op Windows-niveau. Kortom de machtsbasis die ons binnen dit driedimensionaal-vijfzintuiglijk bewustzijn beperkt wordt dan volledig onderuitgehaald. In beeldspraak: Stelt u zich voor dat Ray Kurzweil met Google een Avatar wereld heeft gebouwd en die Avatars alleen afgestemd laat zijn op de softwarecode die zij willen. Ze hebben als het ware een firewall in de Avatar ingebouwd. Als er nu iemand komt die die firewallfunctie weet te doorbreken of te herprogrammeren (hacken zo u wilt), dan kan die Avatar ook andere informatie uit dat wireless internet ontvangen. Daarmee vervalt de machtsbasis van Google over die Avatars.

Ik denk dat de mensheid vanuit de laag van de ‘broncode’ bezig is de realiteit te herprogrammeren. Anders gezegd: ik denk dat ons ‘Origineel’ bezig is de Saturnus-maan-matrix te doorbreken. Hoe doen we dit? Ons ‘Origineel’ accepteert het niet langer dat wij gefirewalled zijn, waardoor we slechts binnenkrijgen wat de bouwers van die Windows-firewall willen dat wij binnenkrijgen. We zijn als het ware bezig de firewall vanuit de broncode te herschrijven. Of liever gezegd: we zijn nieuwe broncode aan het schrijven waarop die Windows-firewall code niet meer functioneert. Wat ik zeg impliceert wel dat de bouwers van de matrix niet in staat zijn om op broncode niveau te programmeren. En dat is precies de essentie. De mens is van origine scheppend en staat dus wel in contact met de bron. De Archontische hybride bewakers van deze derde dimensie staan slechts in contact met hun bouwers, die slechts 1 programmeerlaag hoger zitten. Uitgaande van meerdere code lagen zitten de Archonten – de bouwers van de matrix – als het ware op Dos niveau. De mens staat echter in contact met de broncode. Daarom hebben zij ons nodig, omdat zij onze broncode-programmeerkwaliteiten hopen te kunnen aanwenden in hun eigen voordeel. Zo hopen ze voldoende zielen te kunnen winnen die hun toegang geven tot de broncode, zodat zij onze firewallfunctie op de Windows laag – in onze driedimensionale waarneming – kunnen verstevigen. Zij willen hun machtsbasis vasthouden, omdat ze in de illusie leven dat deze van waarde is. De mens weet echter dat zij thuis hoort bij de bron, bij haar ‘Origineel’. Dat beseffen is de grootste ontwaking voor de mens. Weet uw ‘Origineel’. U bent scheppend en staat in contact met de broncode.